Σταύρος Τορνές (1932-1988)

Τώρα πια η αναμονή κρατάει πολύ και η επιστροφή είναι ακατόρθωτη, το ομηρικό υπόδειγμα μας μιλά για έναν ήρωα πού μπροστά στην τραγωδία του συμπαντικού διασκορπισμού προτιμά να επιστρέψει πάλι και να εγκατασταθεί στο πατρικό του, το ταξίδι λοιπόν αναστέλλεται, αναστέλλεται καί μένει απροσδιόριστο γιατί η αγωνία της ύπαρξης ως πραγματικότητα σημερινή καί παντοτινή μπορεί να γεννηθεί μόνο από την πηγή της, κι ακόμα γιατί η λεγόμενη περιφορά του κόσμου, ως άπειρο καθολικό φαινόμενο, από ανθρωπολογική άποψη δεν αφορά μόνο μία αφηρημένη φυσιοκρατική αντίληψη... εσύ ορίζεις γιατί αυτό πού σε συνδέει κάθε στιγμή με την ολότητα του κόσμου παραμένει αγωνία, η πιο συγκεκριμένη απόδειξη είσαι εσύ ο ίδιος, μέσα στον φυσικό συμπαντικό χρόνο όπως και σε όλους τους χρόνους, στην επιλογή σου δεν πρέπει να δείχνεις μεγάλη εμπιστοσύνη μας περιμένει ο συμβιβασμός της πρακτικής συμπεριφοράς, πού πειθαρχεί και μεταμορφώνει την αγωνία σε μαζοχισμό προκύπτει μιά αμοιβαία σχέση πού δεν αλλοτριώνεται μερικά γιατί είναι μέρος του όλου, είναι ο ακαθόριστος χρόνος μας ή η επανάσταση του ενεργού χρόνου... οπότε το ζήτημα δεν είναι να δοθεί περισσότερος χώρος η περισσότερη ζωτικότητα στην πράξη... άλλά να ανακτηθεί χαμένη ενέργεια μέσα από τη γνωστική ολοκλήρωση της νέας επιβεβαίωσης, γιατί ο ακαθόριστος χρόνος μας, στην ακινησία του ως εξελικτικός χρόνος, είναι η ζωτική δυναμική πού μας κάνει να μπαίνουμε σε κίνηση, πού ακριβώς δεν είναι η κυκλική αλλά είναι μια «διαθεσιμότητα» πού εξαπλώνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, συχνά, αυτή η διαθεσιμότητα, είτε είναι μιά κίνηση είτε ένα ταξίδι, αναπτύσσεται η παραμένει στο πλαίσιο της εμπειρικής, της γήινης επιθυμίας, πού δεν αποδέχεται καμία αφηρημένη υπέρβαση (από κάποια υλική τάση) αλλά προϋποθέτει μια ύπαρξη ευαίσθητη στη θεώρηση του ζώντος πραγματικού, που είναι η απόδειξη, απόδειξη που προέρχεται από μαρτυρία ονείρων, εκείνου του φορτίου-ακαθόριστου χρόνου, πού δεν είναι μετασχηματισμοί αποξενωμένοι χιμαιρικοί αλλά τείνουν να επιβεβαιωθούν στο φως, να επανασυντεθούν στην αντίληψη του πραγματικού, αποκαλύπτοντας τη δυνατότητα μιας συνάντησης, τη δυνατότητα μιας επαφής (πού θα συνδεθεί για) να ξαναφέρει αυτήν την άλλη ανθρώπινη ύπαρξη, αυτήν την άλλη πραγματικότητα.

Σταύρος Τορνές