Σταύρος Τορνές (1932-1988)

Θυμάμαι πως εξαφανίστηκες μέσα στην αγορά της Ξάνθης, ένα Σάββατο πρωί, όταν μαζεύτηκε, όπως κάθε εβδομάδα, κόσμος απ' όλη τη Θράκη.

Ώρες μετά εμφανίστηκες πάλι, εντελώς «μπαλαμιζάτο» τραβώντας κάτι τεράστιες πατατο-σακούλες: «Περίμενε θα έρθουν κι άλλα...» Η μισή ταινία είχε γυριστεί ήδη, αλλά τώρα, που ήταν ο Σταμάτης για να κάνει κι ένα πλάνο από τα βαφτίσια του Μπαλαμού;

Πολλές ήταν οι σακούλες: υφάσματα, εργαλεία, χρώματα, ξύλα, ρόδες, σκούφοι, τουμπελέκια, σπαθιά κι άλλα όπλα. Μια ολόκληρη σακούλα με βρώμικες γούνες - μυρωδιά ψαρίλας πού θα μας συνοδεύει σ' όλο το υπόλοιπο ταξίδι. Δε θα μας λείπει τίποτα, σκεφτόμουν. Αλλά ήταν φανερό πως εσύ θα μπορούσες κι άλλα να πάρεις, και σχεδόν όλη την αγορά και τους ανθρώπους μαζί για να σ' ακολουθεί σ' ένα φωτεινό καραβάνι που θα έφευγε για πολύ μακριά.

Εν τω μεταξύ, σημάδι δεν είδαμε από το περίφημο χωριό για το οποίο είχαμε έρθει μέχρι εδώ. Εκεί θα βρίσκαμε τους απόγονους τους σκληρούς των Ρωμαίων. Κάτι είχες διαβάσει γι' αυτούς, πριν είκοσι χρόνια -η ήταν τριάντα;- και από τότε ήθελες να πας να τους βρεις. «Κάπου» στη Θράκη θα ήταν.

Τώρα σου έκανε εντύπωση πως και δεν είδες ούτε ένα αραπάκι μέσα σ' αυτό το πλήθος ανθρώπων όλων των ειδών που βρέθηκε στην αγορά αυτήν.

Αλλά έμεινες αισιόδοξος. Rendez-νοus με τη μοίρα δεν είχες; Θα τούς βρούμε λοιπόν.

Είχα τις αμφιβολίες μου, παρόλο που ήξερα πώς όλη η sequence της Καλαβρίας (ΚΟΑΤΤΙ) γυρίστηκε πάνω σ' αυτό τον «οδηγό».

Είχες ξυπνήσει και τότε χωρίς προειδοποίηση -δεν ήταν και κοντά- και τα βρήκες όλα. και όλα όπως τα είχες φανταστεί, μέχρι και το σκύλο. Μόνο ο πολιτικώς ύποπτος δεν έδωσε το παρόν.

Και πάλι, κι αυτή τη φορά σα να είχες δίκιο: το χωριό σα να σε περίμενε και με μπόλικους απόγονους. Μικρό ήταν το χωριό, ούτε εξακόσιους κατοίκους και πολύ ήσυχο φαινόταν μέσα στη ζέστη. Αλλά που να προβλέψει κανείς πως ο ειρηνικός κόσμος αυτός ήταν επί αιώνες χωρισμένος σε τρεις κλειστές ομάδες γεμάτες φίδια; Και γρήγορα φαινόταν πως ο ερχομός μας τους είχε ξυπνήσει και σε λίγο θα βγάζανε και τα κεφαλάκια με τις γλώσσες...

Αποφάσισες να κρατάς απόσταση και να περιμένεις, είχαμε κι άλλα γυρίσματα να κάνουμε. τα «κοστούμια» να φτιάξουμε. Οι ρόδες του αυτοκίνητου είχαν εξαφανιστεί εντελώς μέσα στην άμμο - είχαμε να κάνουμε για να περνάει η ώρα.

Δεν έμαθα ποτέ τι τους είχες πει, αλλά μετά από λίγες μέρες βρέθηκαν μερικοί άνθρωποι για να συνεργαστούμε - μόνο να είναι μακριά από το χωριό. Ήρθαν στον κάμπο, ανήσυχοι και ντροπαλοί. Βλέποντας τα «κοστούμια» θέλανε πάλι να το σκάσουν. Δε θα υπήρχε σκηνή, τώρα αν δεν έκανες κι εσύ τον απλό ντροπαλό σκλάβο-cοmρarsο ώσπου να ξεπαγώσει η ατμόσφαιρα σιγά-σιγά.

Δύο εβδομάδες αργότερα η μοίρα πάλι κρύφτηκε. Ήμασταν αρκετές μέρες στη Θεσσαλία και δεν εμφανίστηκε κανένας που να μοιάζει με Προφήτη. Ο χρόνος άρχισε να δαγκώνει. Ένα απόγευμα στο κέντρο της Λάρισας, νάτον που στεκόταν δίπλα στο περίπτερο κι εσύ τυχαία είχες πάει για τσιγάρα.

 

          - «Ξέρεις να τραγουδάς αμανέδες;

          - «Μάλιστα»

Αμέσως του βγήκε με όλη του την καρδιά.

          - «Σε θέλω για μια ταινία. Εσύ θα είσαι ο προφήτης.»

          - «Προφήτης θα είμαι»

είπε αυτός και δεν υπήρξε καμιά αμφιβολία.

 

Charlotte Van Gelder

 

Από το βιβλίο "ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΡΝΕΣ" εκδ. Θέατρο Σφενδόνη-Ροδακιό.